Długo zbierałam się, by stworzyć ten wpis, ponieważ chciałam dostatecznie poznać język muzyczny tego twórcy. Tadeusz Wielecki, bo o nim mowa, przez długi czas kojarzył mi się z wieloletnim funkcjonowaniem jako (teraz już były) dyrektor Warszawskiej Jesieni, a tu okazało się, że jest to jeden z najoryginalniejszych twórców w polskiej muzyce. W celu zwięzłego scharakteryzowania jego twórczości, pragnę napisać, iż używa on często tzw. gestów, czyli krótkich jednostek muzycznych, które stanowią w utworze jakieś większe znaczenie i służą jednocześnie jego rozwojowi formalnemu. W tych krótkich motywach pojawiają się często odległości małej sekundy, to trochę tak jak w unizmie Zygmunta Krauzego, który także jest jednym z najważniejszych dla mnie kompozytorów. Jednakże Wielecki wplata te motywy do w każdym calu przemyślanej formy, w której aspekt kolorystyczny jest niezwykle istotny. Jakie utwory na szybko warto przywołać z twórczości Wieleckiego? Po pierwsze – "Muzyka na Dolinę Białego", być może motywy przywodzą tu na myśl "Orawę" Wojciecha Kilara, ale są one osadzone w lirycznym nastroju, w przeciwieństwie do motoryki dzieła autora "Krzesanego". Piękne melodie w opisywanej kompozycji powracają na przestrzeni utworu kilka razy, każąc słuchaczowi czekać i dając mu pewną centralizację tonalną, a zatem stabilizację. Wielecki liryk funkcjonuje także w utworze "Liczne odnogi rozgałęzionych splotów" (warto w tym miejscu napisać, że tytuły jego dzieł są piękne i wyróżniają się spośród utworów innych kompozytorów). Liryzm melodii, pełnej trylów dotyczy w szczególności partii fortepianu, w której dźwięki wsłuchuję się wciąż z ogromnym zaangażowaniem, by nie umknął mi żaden z nich, budujących całość nastroju. Dramatyczny charakter jawi się natomiast niezwykle silnie w "Koncercie fortepianowym", w nim partia solowa przepełniona jest wirtuozerią, ale także oryginalną melodyką. To niezwykłe, iż Tadeusz Wielecki wciąż jest aktywnym kompozytorem, mam nadzieję, że będzie rozwijał swoje pomysły twórcze w nowych dziełach.