Zachęcam wszystkich, którym zdarza się tu zaglądać do odwiedzania mojego bloga z muzycznymi recenzjami ważnych dla mnie płyt i koncertów. W każdym tygodniu pojawi się nowy wpis. Będzie i rockowo, i poetycko, i alternatywnie, ale również awangardowo. Blog znajdziecie pod linkiem:
Pozdrawiam, zachęcając do lektury.
Cóż, nie piszę o tym dlatego, że z Roksaną (użytkowniczką Eltena o niku Muzycznajutrzenka) znamy się i jesteśmy w stałym kontakcie od podstawówki, ale piszę, gdyż chcę wyrazić podziw dla jej zbiorów. W plikach udostępnionych Roksany znajdują się uszeregowane alfabetycznie w formie plików dźwiękowych utwory do tekstów jednego z najbliższych mi poetów polskiej piosenki – Wojciecha Młynarskiego. Wiele piosenek znam już od dawna i są mi one niezwykle bliskie, nawet w jednym z wpisów w tej kategorii wspominałam o moim ukochanym utworze do tekstu tego autora – "Odkryjemy miłość nieznaną", to wciąż jedna z najbliższych mi polskich piosenek. Z rzeczy, które znałam wcześniej na uwagę zasługują wszelkie inne dzieła Alicji majewskiej (szczególnie bliski jest mi utwór "Niemożliwe" z płyty "Świat w kolorze nadziei), ale też "Wielki targ", "Piosenki, z których się żyje" i "Dla jednej chwili czułości" wykonane w duecie ze Zbigniewem Wodeckim. Uwielbiam także utwory z repertuaru Michała Bajora, szczególnie "Kocham jutro", "Błogosławiona bądź każda pogodo", czy wreszcie "Ogrzej mnie". Na wyróżnienie zasługują również piosenki w wykonaniu samego mistrza Młynarskiego: "O tych, co się za pewnie poczuli", "Najpiękniejszy list miłosny", "Czterdzieści cztery na wcześniej" i "Ballada o trzech trubadurach. Jest jednak w tych jakże bogatych zbiorach wiele piosenek, które w ostatnich dniach usłyszałam dopiero po raz pierwszy. Ujęły mnie niezwykle piosenki z płyty "Śpiewnik Komedy", jak również strasznie ściskająca za gardło kompozycja Seweryna Krajewskiego "Miasteczko Pana Andersena", zaśpiewana przez Edytę Geppert z właściwą jej wykonawstwu melancholią. Wielkie wrażenie zrobiły także na mnie piosenki "Już ja z tobą nie zostanę" Joanny Słowińskiej, "Barkarola" Ewy Bem, "List z Majorki" Janusza Szroma oraz "Witaj przygodo zielona" Czesława Niemena. Wiele utworów może muzycznie nie zachwyca mnie w stu procentach, zarówno kompozycyjnie, jak i wykonawczo, jednakże jest to dla mnie często dokument tych czasów, w których Wojciech Młynarski tworzył i kiedy tak słucham, pobieram pliki i wylewam łzy wzruszenia, to gorzka myśl tuła się w mej głowie: "Dlaczego takich genialnych ludzi jak Młynarski już po prostu na świecie nie ma i nic nie wskaZuje na to, by szykowali się jacyś jego następcy". Wszystkim polecam gorąco pliki udostępnione użytkowniczki Muzycznajutrzenka, w których każdy znajdzie coś dla siebie.
Zbliża się majówka, a wraz z nią Program 3. Polskiego Radia planuje wyemitować kolejną odsłonę Polskiego Topu Wszechczasów. mimo iż będzie miło włączyć radio w owym czasie, zapowiada się odsłona znów przewidywalna, w której miejscami zamieniać się będą "Biała flaga" z "Autobiografią". Ponieważ nie mam czasu na więcej, przygotowałam dziś pięć piosenek, które dla mnie stanowią zarówno elementarz polskiej historii muzyki, jak i podróż w najpiękniejsze rejony emocjonalne. Nie zyskały one na tyle aprobaty słuchaczy Trójki, by zasilić swą obecnością pierwszą setkę Topu. Tytuły utworów wraz z krótkimi uzasadnieniami ważnego ich miejsca w moim sercu zamieszczam poniżej. Kolejność jest rezultatem alfabetycznego uszeregowania tytułów.
Czesław Niemen – "Com uczynił".
Niezwykle emocjonalny utwór, stanowiący umuzycznienie tekstu Bolesława Leśmiana. Jest w nim gorycz, smutek i nadzieja, a gdy wokalista powtarza zsłowa "Nie mogę, nie mogę"…, zwielokrotniając tym samym ich przekaz, to zawsze się wzruszam. Już we wstępie, arpeggiowane akordy gitary i jasne, wysokie dźwięki kontrabasu budują niezwykły nastrój. Niemen ukazuje tu pełnię brzmienia swego głosu, a jego melizmatyka nabiera jeszcze jaśniejszych kolorów niż zwykle.
Andrzej Zaucha i Anawa – "Kantata".
Być może szerzej znane jest wykonanie tej piosenki przez Marka Grechutę, jednak to właśnie wersja Zauchy stanowi tę moją ulubioną. Już we wstępie można zaobserwować nowatorstwo środków muzycznych, preparację fortepianu oraz klasyczne instrumentarium wykonujące aleatoryzm, czyli przypadkowość w kształtowaniu formy. Całość utworu to ponad sześć minut kontrastów nastrojów, determinowanych dramatycznym tekstem, opisującym wizję śmierci. Wokalista niezwykle kunsztownie buduje całość pod względem dynamiki, ukazując jednocześnie wiele walorów swej barwy głosu, szczególnie uwydatnionych w rozedrganej kulminacji, występującej w ostatniej części kompozycji.
Alicja Majewska – "Odkryjemy miłość nieznaną".
Ponad trzy minuty wspaniałego dynamicznego tekstu Wojciecha Młynarskiego, umuzycznionego przez Włodzimierza Korcza. Na przestrzeni tych kilku minut można dostrzec nowatorstwo formalne. Już na początku, partia gitary rozbrzmiewa w duecie z wokalistką, a charakterystyczną cechą tego fragmentu są elementy bluesowe. Do kontrastów przyczynia się tu obecność kilku melodii, determinujących podział na formalne odcinki. Wokalistka ukazuje tu pełnię skali głosu, a emocjonalne rozedrganie na długich dźwiękach wzmaga przekaz przepełnionego wrażliwością tekstu nieocenionego Wojciecha Młynarskiego. Warto jeszcze dodać, że tu wyraźnie widać współistnienie autora tekstu, kompozytora i wokalistki w wykreowaniu całości.
Ewa Demarczyk – "Taki pejzaż".
Kompozytor tego utworu – Zygmunt Konieczny ukazuje tu minimalizm środków z maksymalnym rozwojem dynamiki. Moją ukochaną wersję tej piosenki stanowi wykonanie Demarczyk z jedynej wydanej płyty koncertowej. W tej wersji artystka stosuje wokalną wibrację niemal w każdym dźwięku, nie zapominając jednocześnie o precyzji wyśpiewania wszystkich skomplikowanych skoków interwałowych. Z kolei w partii instrumentalnej dramatyzm budują powtarzane pojedyncze dźwięki oraz całe akordy.
Breakout – "Wielki ogień".
Najdłuższy utwór w moim zestawie, ponad 12 minut wspaniałej historii. Melodia wyśpiewana przez Mirę Kubasińską nierzadko dublowana z partią gitary elektrycznej jest niezwykle dramatyczna, tak jak i wykonanie wokalistki, zainspirowane bardziej tradycją krakowską z kręgu Ewy Demarczyk niż tradycją bigbeatową czy bluesową, z którymi zespół Breakout jest kojarzony. W utworze tym jest pełnia smutku, ale czyż najpiękniejsze melodie nie powstają właśnieze smutku?
To tyle ode mnie w kwestii minitopu wszechczasów. Mam nadzieję, że ten wpis zachęci czytelników do powrócenia, ana wet poznania opisanych wyżej utworów.